Ik ben ook een goed doel

Achter het script: lees wat Emily denkt in scene 26

‘Shit, straks hoort ie mijn hart nog bonken. Waarom kost het me toch zoveel moeite om iets te vragen? Dat heb ik nou AL-TIJD! Het is gewoon weer dat rottige is-het-wel-goed-genoeg roepende stemmetje in mijn hoofd. Mag dat een keertje uit alsjeblieft?! En waar ben ik nou eigenlijk zo bang voor? Hij heeft toch al gezegd dat ie mijn boek leuk vindt. Waarom dan die twijfel Em? Je wilt toch dat het een succes wordt? Vraag het dan gewoon!’

Als je iets wilt bereiken moet je om hulp durven vragen. Maar ik durf te stellen (ja dát ‘durf’ ik dus wel) dat ik niet de enige ben die moeite heeft om iets ‘puur voor zichzelf’ te vragen. 

​Thomas begrijpt daar niets van (maar ja, dat is een man hè). Die roept dan: 'Wat zit je nou te zenuwen Em? Het is geen vredesonderhandeling ofzo. Je hoeft de minister-president niet te bellen.' Maar eerlijk gezegd zou ik het makkelijker vinden om Rutte te bellen dan mijn netwerk te vragen reclame te maken voor iets wat ik zelf heb geschreven.

Mensen die mij oppervlakkig kennen, zullen wellicht verbaasd zijn. Op het oog lijk ik namelijk best zelfverzekerd. Maar schijn bedriegt. Net als 90% van de mensen op deze aardkloot, ben ook ik op zoek naar waardering van anderen en hoop ik op erkenning. En in mij woont nog steeds een bang klein meisje dat juist op dit soort cruciale momenten nogal sterk aanwezig is. Wat weerhoudt me nou? Angst voor teleurstelling waarschijnlijk, voor afwijzing. Bang dat iemand recht in mijn gezicht zegt: sorry, maar het is niet goed genoeg. Auw! Dát wil ik niet voelen. Niemand denk ik. Dus wat doen de meeste mensen (‘moi’ inclusief) dan? Niets. Ze gaan het uit de weg. En als die afwijzing toch komt, stoppen ze het weg, zo diep mogelijk. Klinkt het bekend?

Hoe komt dat toch? Waarom durven we wel iets te vragen als het voor een ander is maar niet als het om onszelf gaat? Recent voorbeeldje:

In een opvallende rode jurk met dito hakken sta ik op het schoolplein, een nog lege collectebus van de Nierstichting in de hand. Grote glimlach, maar van binnen voel ik me behoorlijk ongemakkelijk.
VADER 1: Dát kan natuurlijk niet. Collecteren en dan geen geld in die bus hebben (doet een 2 euromunt in de bus) Ja, daar sta je dan hè.
IK: Alles voor het goede doel. Maar een mooi doel hoor!
VADER 2: (stopt geld in de bus) Goed idee om hier te gaan staan. Valt lekker op.
KARIN (komt stomverbaasd aanlopen) Sta je hier nou te collecteren?
IK: Ja ik kan geen nee zeggen. Dit krijg je er dus van…

Wat ik hiermee wil zeggen, los van het feit dat ik geen nee durf te zeggen en wellicht een ‘helpaholic’ ben (want heb sterke behoefte om nodig en onmisbaar te zijn, maar daarover een andere keer meer) is dat het makkelijker is om voor een ander over de drempel heen te stappen dan voor je zelf. Is het vragen van hulp voor jezelf dan een teken van zwakte? Ben je de hulp van een ander niet ‘waard’? Onzin natuurlijk!

Hulp durven vragen begint met het omarmen van je eigen imperfecties. Heb ik niet zelf verzonnen hoor, dat komt van Brené Brown. Inmiddels (voordeel van deze leeftijd) heb ik ook wel door dat niemand perfect is. Maar goed ook. 'Alles is tegenwoordig zo voorspelbaar,' zei een goede vriendin een poosje terug, 'het is toch leuk als dingen net even anders zijn dan je verwacht? Ik ben meer van de perfectie van imperfectie. Daarom hou ik niet van Pringles. Die zijn te perfect. Ik zoek in een zak chips altijd de mislukkelingen. Die zijn het lekkerst!'

Gelijk heeft ze! Iemand die juist niet perfect is, vinden we stiekem toch veel leuker? Daar voel je je bij thuis, daar kun je je mee verbinden. Dus besloten Sara en ik uit onze comfortzone te stappen en in onze blogs met de billen bloot te gaan, figuurlijk dan ;-) En ik kieperde mijn struisvogelgedrag overboord. Wow, dát voelt lekker! Deze week deden we er een schepje bovenop. We durfden het; jullie vragen om commentaar te leveren. Meteen stroomden de opmerkingen binnen. Ook van mensen die we niet of nauwelijks kennen. Zó hartverwarmend, was er gewoon een beetje ontroerd van.

Sinds ik ‘durf te vragen’ heb ik ineens weer contact met vriendinnen die ik al tig jaar niet heb gezien en voer ik het ene na het andere eerlijke gesprek met mensen die ik nauwelijks ken. Hoe leuk!

Vragen helpt je om verder te komen, niet vragen levert vooral spijt op. Volgende keer dat je twijfelt, doe het gewoon! En anders denk je maar: iedereen vindt het leuk een ander te helpen. Jou ook! Niet vergeten.