vervolg homepage
Naast het werken aan Halverwege, voed ik mijn kinderen op. Het ene moment gelukzalig glimlachend, het andere moment tot wanhoop gedreven: ‘Ik heb er genoeg van! Jullie zoeken maar een andere moeder!’ Enige constante factor: het altijd en eeuwig aanwezige schuldgevoel dat ik tekortschiet. Hoe dan ook, ik doe mijn best. Ik woon samen met Tim. Mijn vriend en de vader van Boaz en Liv. Ik zou liever mijn man zeggen, maar dat is hij technisch gezien niet. Hij vindt onze relatie te instabiel voor een bruiloft. Daar heeft hij in principe wel een punt, maar toch wil ik met hem trouwen. Dus volg ik met gezonde tegenzin Emily's relatietips op: sexy lingerie, meer sex en elke avond een gerecht waar Johannes van Dam zijn vingers bij had afgelikt. Zoals haar oma altijd zei: 'Je moet je man wel tevreden houden'. Enige probleem is dat dit botst met hoe ik ben opgevoed: mannen moeten hun vrouw tevreden houden… En dan probeer ik als mens ook nog een beetje te groeien. Ik wil de beste versie van mezelf worden. En dat vind ik knap lastig. Van Emily leer ik alvast een belangrijke les: het leven door een wat rozere bril bekijken. Dankzij haar leer ik het leven te Leven zoals ik het altijd voor ogen heb gehad. Als één groot feest. Maar dan wel een feest dat je zélf organiseert. Naar de blog van Sara |
vervolg homepage
Ik had het destijds helemaal uitgedacht: lekker schrijven als Remy en Jelmer op school zitten en af en toe langs een boekwinkel of bieb om voor te lezen uit eigen werk. Maar dat je het etiket thuismoeder opgeplakt krijgt als je niet meteen een contract in de wacht sleept, dáár had ik geen rekening mee gehouden. Dus wring ik mezelf in allerlei bochten om van mijn carrière-switch een mooi verhaal te maken. Klaarblijkelijk denk ik toch nog ergens dat een succesvolle carrière iets zegt over je succes als mens. Sara zei laatst tegen me: 'Als iemand met passie in het leven staat, ben jij het.' Mooi, maar het weegt in mijn hoofd niet op tegen een opmerking van een andere vriendin. Die noemde me onlangs publiekelijk 'Chardonnay mom'. Dát raakte me pas echt. Zit namelijk best een kern van waarheid in. Ja, Thomas (mijn man en jeugdliefde) verdient genoeg zodat ik echt kan doen wat ik wil én veel tijd met de kinderen kan doorbrengen. En ja, mijn leven is er vanuit sociaal oogpunt enorm op vooruit gegaan. Maar ik wil meer zijn dan 'die leuke moeder die een beetje schrijft, maar financieel niet op eigen benen staat.' Ik ben er dus zo eentje die heel veel 'wil' en nog meer 'moet'. Van wie? Ja, van mezelf natuurlijk. Volgens mijn yogalerares is de sleutel tot succes 'je wilskracht loslaten'. Geluk en moeten gaan niet samen. Maar hoe doe je dat in godsnaam? Ik wacht met smart op de dag dat ik het gevoel van 'moeten presteren' als een ballonnetje kan loslaten. Of dat het succes me plotseling gewoon toelacht. Dat mag natuurlijk ook ;-) Naar de blog van Emily |
Over Halverwege
Kwetsbaar. Zo voelen we ons. Halverwege is namelijk gebaseerd op het echte leven; ons eigen leven. Losjes, dat wel, maar toch... Wij zijn Sara en Emily, twee vriendinnen van net veertig die eindelijk doen wat we al jaren willen: een televisieserie schrijven.
Een paar jaar geleden leerden we elkaar kennen bij een hippe start-up waar we teksten voor schreven. Allebei hadden we het gevoel dat we daar terecht waren gekomen om samen iets moois te bedenken. Iets nieuws. En dus begonnen we in de avonduren voorzichtig met schrijven. Het werd een script voor een televisieserie over vrouwen, losjes gebaseerd op ons eigen leven. Luchtig, maar wel met een boodschap.
We gingen met onze pilot de boer op. Van een bekend agentschap kregen we te horen dat we weliswaar heel leuk schrijven, maar dat de kans dat ons script verfilmd wordt -zoals wij het voor ogen hebben- klein is. In de televisiewereld heerst het idee dat het allemaal dramatischer en spannender moet dan de werkelijkheid. Vriendinnen die het lazen vonden het juist heerlijk herkenbaar en echt. Waarom moet het altijd over de top? Het echte leven is interessant genoeg.
De agent inspireerde ons wel het heft in eigen hand te nemen. De uitkomst is deze site. Het is best een beetje spannend om de sprong te wagen. Maar tegelijkertijd voelen we ons springlevend. Wat geeft dit een energie! Soms moet je niet alleen dromen, soms moet je gewoon doen.
Een paar jaar geleden leerden we elkaar kennen bij een hippe start-up waar we teksten voor schreven. Allebei hadden we het gevoel dat we daar terecht waren gekomen om samen iets moois te bedenken. Iets nieuws. En dus begonnen we in de avonduren voorzichtig met schrijven. Het werd een script voor een televisieserie over vrouwen, losjes gebaseerd op ons eigen leven. Luchtig, maar wel met een boodschap.
We gingen met onze pilot de boer op. Van een bekend agentschap kregen we te horen dat we weliswaar heel leuk schrijven, maar dat de kans dat ons script verfilmd wordt -zoals wij het voor ogen hebben- klein is. In de televisiewereld heerst het idee dat het allemaal dramatischer en spannender moet dan de werkelijkheid. Vriendinnen die het lazen vonden het juist heerlijk herkenbaar en echt. Waarom moet het altijd over de top? Het echte leven is interessant genoeg.
De agent inspireerde ons wel het heft in eigen hand te nemen. De uitkomst is deze site. Het is best een beetje spannend om de sprong te wagen. Maar tegelijkertijd voelen we ons springlevend. Wat geeft dit een energie! Soms moet je niet alleen dromen, soms moet je gewoon doen.
Illustraties |
Alle illustraties op halverwege.com zijn gemaakt door Dewie Drolenga. Ze begon aan de kunstacademie in Amsterdam en vervolgde haar opleiding aan de Accademia di belle arti di Brera in Milaan. Dewie exposeert haar werk in Nederland, Italië en Zwitserland. Sinds 2005 woont ze in Monza (Italië) en werkt ze in opdracht en aan haar eigen collectie in haar atelier. Voor meer informatie: www.culturecolours.nl