‘Wij moeten écht een kinderslot installeren! Dat had ik natuurlijk allang moeten doen na dat gesprek met Liza. Ik zei tegen haar dat Remy klaagde dat al zijn vriendjes het over niets anders meer hadden dan 'seksen' en 'twerken'. (Toen ik Remy na die opmerking niet begrijpend had aan gekeken, begon hij ter verduidelijking met hitsige bewegingen tegen de billen van zijn broertje op te rijden. Ja, Miley Cyrus moest eens weten wat ze met haar twerkende kont in groep 5 teweeg heeft gebracht.) Ik stelde Remy voor een boek te kopen waarin alles over seks wordt uitgelegd, maar daar moest ie dus écht niets van weten. Wat mij weer een beetje verbaasde. Ik had op mijn achtste namelijk de hele afdeling seksuele voorlichting van onze bieb al van voor tot achter doorgespit.

Nou, van gebrek aan belangstelling was bij Liza's zoon (net 8) ook geen sprake. 'Breek me de bek niet open’, begon ze. 'Wil ik iets opzoeken in de zoekgeschiedenis van mijn iPad, zie ik ineens dat hij allemaal hete filmpjes heeft zitten kijken. En niet één hè, maar echt een heleboel. Die was in één klap op de hoogte. Echt ALLES kwam langs!’
‘Hoe heb je dat aangepakt?’ vroeg ik nieuwsgierig. 
‘Nou,' zei Liza, ‘ik denk, ik confronteer hem maar gewoon. Dus ik vraag: wat is dit nou? Zegt ie: ja, ik wou de buurvrouw liken maar ik wist niet hoe dat moest. Dus heb ik het maar gegoogled. Had ie ‘buurvrouw likken’ opgeschreven. Nou, toen kon ik dus echt seksuele voorlichting gaan geven.’ Hoewel we er allebei hard om moesten lachen, vroeg ik me wel af wat dat me je doet als je acht bent. 

Zou ik het op die leeftijd hebben weggeklikt? Vast niet. Op mijn achtste keek ik ook wel eens stiekem in de Playboy (ik kan me de enorme bossen haar nog levendig herinneren. Sterker nog, ik kon niet wachten op mijn eerste schaamhaar. Ja, de tijden zijn veranderd). Maar dat was allemaal toch echt van een ander kaliber dan de hardcore porno foto's waar je tegenwoordig op de vreemdste momenten mee geconfronteerd wordt. Laatst nog, ik had me opgegeven om met een klein groepje kinderen op school een natuurtijdschrift te maken. De bijdehandste jongen koos voor een van de lelijkste dieren op aarde en wilde op mijn computer 'even wat plaatjes zoeken'. Gelukkig had ik de briljante ingeving eerst snel te checken wat de zoekterm 'naakte molrat' op zou leveren. De score: een vrouw die in haar eigen gezicht plaste en (om te grove woorden te vermijden) een hand die heel diep verdween in een gat waar dat niet voor bedoeld was... Was ik daar even de dans ontsprongen!

Jongens, jongens, in wat voor wereld leven we als een onschuldige zoekterm als 'Sinterklaas' op YouTube pieten met dildo's oplevert en er bij 'Buurman en Buurman' twee malloten opduiken die er een vrolijke homo-erotische pornovariant van hebben gemaakt. Ja echt! Ik verzin het niet. Daar waren de kinderen van een van Sara's beste vriendinnen per ongeluk op gestuit. 'Oeioeioei buur, da's een mooi klokkenspel dat je daar hebt hangen. Dat mag wel eens gesmeerd worden! Zal ik effe helpen buur? A je to!' Leg dat maar eens uit aan je kind! 

Als je een kind hebt dat zelfstandig online mag, kun je er 'rustig' vanuit gaan dat hij of zij ook al eens porno is tegen gekomen. Ik las namelijk ergens dat uit onderzoek naar voren was gekomen dat dit geldt voor een derde(!!!) van de kinderen onder de tien. 'Gemiddeld’ komen kinderen op hun elfde in aanraking met keiharde porno. Wat voor beeld krijgt een kind van seks als dit zijn of haar eerste confrontatie ermee is? Om over het beeld van vrouwen maar te zwijgen, want laten we wel wezen de meeste filmpjes zijn nou niet bepaald vrouwvriendelijk. Je moet er toch niet aan denken dat ze denken dat dit de werkelijkheid is? 'Papa, sla jij mama ook met een grote dildo op haar billen als ze stout is? En vindt mama dat dan lekker?’  Vroegen ze dat maar... De meeste kinderen durven er echt niet over te beginnen hoor. Stond ook in dat onderzoek. Je schijnt dus beter iets te kunnen zeggen in de trant van: 'wel gek hè, wat je soms op het internet te zien krijgt. Zullen we er even over praten?' Maar dan nog, hoe maak je je kinderen in vredesnaam duidelijk dat porno een toneelstukje is en seks ook een andere kant heeft? Ik moet Remy écht als de sodemieter seksuele voorlichting gaan geven.'

Inmiddels hebben we op de TV, iPad en computers een kinderslot geïnstalleerd, maar het gesprek is er nog steeds niet van gekomen. En Remy zit nu in groep 6 hè... Waarom stel ik het nou uit? Toen ik recentelijk onderstaand voorval meemaakte, kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Dít had ik dus voor willen zijn: 

Ik zit met de jongens op mijn laptop filmpjes van pratende dieren te kijken. Ja, dat vinden we leuk hier in huis. Met uitzondering van Thomas dan, want Remy (nu 10) en Jelmer (7) kunnen die pratende dieren tot gek makens toe imiteren. Met stip op nummer 1: ‘Oh Long Johnson,’ een pratende kat met hoog Godfather gehalte die zulke melkwaardige dingen uitkraamt dat zelfs Southpark er een episode aan gewijd heeft. De jongens schateren het uit. Dan moet ik van Jelmer het hondje op zoeken dat ‘I want my mama’ zegt. Ze zijn slap van het lachen. Aangespoord door zoveel vrolijkheid, zoek ik driftig naar meer grappige filmpjes. Ik typ in: funniest video's ever. In een hoek popt een reclame voor een sexfilmpje op met een naakte vrouw in een niets verhullende houding. Als de sodemieter klap ik de computer dicht, hopend dat de jongens het niet gezien hebben.
IK: Het is mooi geweest. Jullie gaan slapen. 
JELMER: Dat is sexy toch? Die vrouw?
REMY: Oh, maar dat heb ik al wel eens gezien hoor.
IK (gealarmeerd): Oh ja? Waar dan? 
Remy is even stil.
IK: Op YouTube? 
Remy knikt.
IK: Met vriendjes? 
Remy schudt van nee. 
IK: Was het een filmpje met blote vrouwen?
REMY: Nee (wacht even en zegt dan gewichtig) apen. Met apen.
Ik begin te lachen. Dit antwoord had ik niet verwacht.
REMY: Maar dat is toch hetzelfde? Die doen toch hetzelfde en zien er toch net zo uit als...?
IK: Nou ik mag hopen van niet. Vrouwen zijn toch minder...
Tot mijn stomme verbazing neemt Remy de houding van een aap aan (armen breed) en begint als een aap te lopen.
IK: harig, wou ik zeggen.  ​

'God, ik ben weer lekker bezig zeg! Ik dacht dat ik mijn flapuit gedrag wel een beetje onder controle had. Niet dus. Waarom kan ik mijn klep nou niet gewoon houden? Wat heeft ze hier nou aan? Zal je zien dat ze straks, puur uit angst voor ‘amputatie pijn’, drie uur extra over die bevalling doet. Met dank aan mij. Nou ja, het waren natuurlijk vooral gewoon tips. Een gewaarschuwd mens telt voor twee toch? En laten we wel wezen, de waarheid is ook gewoon niet zo prettig. Bevallen is geen feestje. Maar toch, het zou fijn zijn als ik mezelf iets meer in toom zou kunnen houden. 

Vroeger was het helemaal een ramp. Toen we een paar jaar in Californië woonden, vroeg ik aan een Amerikaanse collega van Thomas die voor het eerst met zijn vrouw bij ons kwam eten (beiden eind dertig): ‘Waarom hebben jullie eigenlijk geen kinderen?’ Na een minuten durende pijnlijke stilte waarin Thomas mij dodelijke blikken zond, kregen we te horen dat ze al zes jaar in een IVF traject zaten en het net hadden opgegeven. En toen kwamen alle tranen en verhalen los natuurlijk. In al die jaren had geen enkele Amerikaan hen dát durven vragen. Wat ik dan weer onbegrijpelijk vond, maar goed. Voor iemand die hen krap een half uur kende, was dit misschien wat te intiem. Tot Thomas' verbijstering presteerde ik het om een paar weken later aan een kinderloos Brits/Chinees echtpaar van begin veertig (ook van zijn werk, kwamen ook bij ons eten) exact dezelfde vraag te stellen. Wat wel bizar was, is het feit dat beide echtparen binnen twee maanden na mijn ‘Dutch bluntness' (gezellige Hollandse directheid) volkomen onverwachts toch zwanger werden. Of mijn flapuit gedrag iets had losgemaakt of dat het puur toeval was? Direct gevolg was wel dat Thomas op zijn werk bekend kwam te staan als ‘the guy you need to have diner with’ als je zwanger wilde raken. 

Gelukkig leer je jezelf met de jaren kennen. Ik kan mezelf nu echt wel beter in de hand houden, vind ik. Eigenlijk gaat het de laatste tijd hartstikke goed! Behalve dan als ik een glaasje teveel op heb, dus. Misschien heeft Thomas gelijk en moet ik inderdaad minder drinken als ik dit wil voorkomen. Maar hallo! Ik heb twee jaar van mijn volwassen leven al geen druppel mógen drinken door al die zwangerschappen. Ik heb mijn portie alcoholvrij wel gehad. En met een glaasje op ben ik extra gezellig, toch? Nog zoiets: hoe komt het eigenlijk dat je Engels er met iedere druppel alcohol met sprongen op vooruit gaat? Of denk ik dat alleen maar? Hoe dan ook, het blijft een valkuil: met ieder glas voel ik me zelfverzekerder tot het uitmondt in een opmerking waar ik me kapot voor geneer. 

Op mijn moeders laatste moederdag klom ik bij haar op het ziekenhuisbed waar ze lag bij te komen van de chemo. Terwijl ik dicht tegen haar aan lag (ze was zo lekker zacht) zei ze: 'Lieverd, als je iets zegt waar je spijt van hebt' (en mijn moeder wist als geen ander dat dat bij mij nogal eens gebeurde), ‘kom er op terug!’ Ze vertelde hoe surrealistisch de stilte in huis had aangevoeld nadat mijn zusje was gestorven (ik en mijn jongere zus moesten nog geboren worden). In de weken na haar dood was er een vriendin op bezoek gekomen die een potje was gaan klagen omdat ze gék werd van haar kinderen. 'Jij hebt tenminste nog een beetje tijd voor jezelf!' had ze tegen mijn moeder gezegd. Toen ze doorkreeg wát ze had gezegd, deed ze alsof er geen vuiltje aan de lucht was. En ze is er nooit op terug gekomen. Dát vond mijn moeder het allerergste. Dus drukte ze mij daar op dat ziekenhuisbed op mijn hart om iedere foute opmerking juist als aanleiding te gebruiken om te praten over datgene wat zo pijnlijk is. Niet altijd even makkelijk. Zeker niet als je tegen een lieve vriendin wiens vader zelfmoord heeft gepleegd zegt: ‘je zou jezelf toch voor je kop schieten.’ Met het schaamrood op de kaken gaf ik toe hoe onbedoeld fout die opmerking was. Maar toen ze vervolgens over haar vader begon te praten, voelde het al snel 'iets' minder pijnlijk. Voor ons allebei, denk ik.  

Wat zei Brené Brown nou ook alweer in haar beroemde TED-X Talk? Oh ja: ‘schaamte kun je zien als angst voor gebrek aan verbinding.' Als ik er weer eens een valse of harde opmerking uitknal, schaam ik me zeker. Maar door het meteen toe te geven, weet ik het tegenwoordig wel vaker om te draaien naar iets dat -hoe pijnlijk ook- toch verbinding oplevert. En daar ben ik mijn moeder dankbaar voor. Dus weet je wat ik ga doen? Ik ga Mirjam gewoon uitnodigen voor een etentje. Een beetje ‘damage control’. Dan vraag ik Sara en Tim ook en gaan we gewoon de leuke kant van bevallen belichten.'
​___________________________________________________________________________