Denk groot!

Achter het script: lees wat Emily denkt bij scene 54

'PadaBOOM, padaBOOM, padaBANG! En zo doe je dat! Wel een raar gevoel hoor om je eerste boek uit handen te geven. Maar ook lekker! Laat die postbodejongen maar kletsen. Tuurlijk wordt dit een succes! Als zelfs een bekende schrijver het goed vindt… Waarom moest iedereen nou zo lachen toen Cleo zei dat ik klonk alsof ik de Disney film al voor me zag? Waarom zou ik niet groot mogen denken? Het is wel de manier om geld te verdienen natuurlijk, merchandising! Ik ben er wel een beetje klaar mee dat ik niet gewoon een massage kan boeken of een nieuwe jurk kan kopen zonder me meteen schuldig te voelen. Maar als ik zie hoe Thomas zich het schompus werkt, dan doe ik dat toch liever niet. Alleen aan dingen voor ons viertjes geef ik eigenlijk nog met plezier geld uit: een stukje lekker biologisch vlees, mooie vakantieadresjes, af en toe een leuk setje. Maar ook dat is natuurlijk vooral leuk voor Thomas en als ik eerlijk ben koop ik lingerie ook alleen maar in de 70% uitverkoop. Ben het wel een beetje zat. Hoog tijd om te oogsten.'

---

Zo voelde het twee jaar geleden. Inmiddels is er zoveel gebeurd. Mijn leven heeft op zijn kop gestaan en ik heb de deksel behoorlijk op mijn neus gekregen. Toch denk ik diep down nog steeds groot. Ik heb mezelf ‘de kans gegeven’, nou ja vooruit zonder Thomas had ik mezelf die kans helemaal niet ‘kunnen’ geven, om er vol voor te gaan. Wat er altijd al in zat, moest er nou maar een keer uit. Eerst dus een kinderboek, daarna Halverwege. Maar waar ik niet op gerekend had, was het feit dat als je niet onmiddellijk succes hebt, je meteen het stempel ‘huismoeder’ opgeplakt krijgt. Dát was even slikken. Mijn moeder (kunstenares) is haar hele leven financieel afhankelijk geweest van mijn vader. Dat wil(de) ik heel bewust niet. Ook niet voor de jongens. Het is niet het voorbeeld dat ik wil geven. Dus hoe langer succes uitbleef, hoe onzekerder ik werd. Ik deed dan wel wat ik écht leuk vond, maar het gevoel van ‘niet goed genoeg zijn’ kwam meer en meer aan de oppervlakte. In het in mijn kringen immens populaire boek met de hypnotiserende titel ‘Verslaafd aan liefde’ staat een zin die er bij mij lekker inhakte: ‘Op basis van het negatieve geloof ‘ik ben niet goed genoeg’ is er een regel ontstaan die zegt: je moet succesvol zijn, je mag geen fouten maken, je bent alleen goed als je resultaten goed zijn.’ Was dat voor mij geschreven? 

Gelukkig heb ik twee zonen die feilloos hun vinger op de zere plek weten te leggen. Hierbij twee recente gesprekjes. De eerste vond plaats in de tweede week dat Halverwege online stond. En ja, zo ging het dus letterlijk:

Remy (inmiddels 10 jaar), Jelmer (inmiddels 7 jaar) en ik zitten aan de keukentafel. 
REMY: Dus als ik Halverwege intoets kom ik op jullie website? Hebben veel mensen het gezien dan?
​IK: Een paar honderd, maar er zijn al wel meer dan 3000 pagina's van Halverwege bekeken.
JELMER : Dus je bent wereldberoemd?
IK (lach): Nee, maar wat belangrijker is dan wereldberoemd zijn....
REMY (interrumpeert): is geld verdienen.
Ik: (lach besmuikt) is... dat je anderen inspireert, al waren het er maar een paar. Dat is belangrijker dan geld hoor.
REMY: Inspireren belangrijker dan geld? Verzin je dat ter plekke? Sjeetjemina. 

Ik bedoel maar... en deze is van vorige week:

We zijn lekker naar het bos geweest om uit te razen, vooral de jongens dan. We zitten nog in de auto, Thomas is aan het inparkeren.  
REMY: Mag ik als we thuis zijn op de iPad?
IK: Nee. 
REMY: Waarom niet? 
IK: Daarom niet, je hebt een hele zolder vol Lego, ga daar maar mee spelen.
REMY: Maar we willen op de iPad!
JELMER (valt Remy bij) Ja waarom niet? Jij zit toch ook de hele tijd op de computer?
​REMY: Ja mam, jij zit écht teveel op je computer. 
IK: Nou zeg, jullie mogen van geluk spreken dat ik schrijf. Als ik niet zou schrijven, moesten jullie gewoon weer naar de naschoolse opvang. En dan kan je veel minder vaak met vriendjes afspreken of naar het bos. Vergeleken bij andere moeders...
JELMER: Ja, andere moeders werken.
Ik kijk Thomas aan, wacht even en kan het dan toch niet laten.
IK: ...buitenshuis
Thomas (wrijft over mijn been): Ik zat er op te wachten. 

Tja, van je kinderen moet je het hebben. Een schoolvoorbeeld van de hardwerkende carrièremoeder ben ik dus (nog) niet, maar dat is oké. Inmiddels heb ik wel door dat ik een andere levensles aan ze meegeef. En die is minstens even waardevol. Hoop ik. Als je ergens voor gaat, geef dan niet op, ook niet als het een tijdje tegenzit. Blijf in jezelf geloven, zet door en durf (al doe je het stiekem) gewoon groot te denken. Ik ben er klaar voor ;-)​​