Aflevering 1 Geweldloosheid deel 1

SCENE 1. INT. WOONKAMER. HUIS SARA - MIDDAG​

​TIM ligt in een oude spijkerbroek op de bank een spelletje te spelen op zijn iPad als SARA de kamer binnenkomt. Ze staart even naar zijn net iets te stevige blote buik die zonder enige vorm van gene tevreden onder zijn versleten shirt tevoorschijn piept. Het past bij Tim met zijn ruige semi nonchalante zeebonk look, z’n bakkebaarden en baardje van drie dagen. Dan loopt ze op hem af en gaat voor hem staan. Tim gaat compleet op in zijn game.

SARA
Tim?

Geen reactie. Sara duwt een predictorstick onder zijn neus. Tim duwt het ding zonder te kijken uit zijn beeld.

TIM
Doe eens niet! Wat is dat?

SARA
Kijk dan gewoon.

TIM
Heel even Saar, even dit afmaken anders ben ik dood.

SARA
Ik ben zwanger!

Tim schrikt, kijkt op naar Sara en dan naar de predictor stick. Het poppetje in het computerspelletje crasht met een hoop lawaai. 
    
TIM
Shit Saar… Hoe kan dat nou opeens?

SARA
(kijkt hem aan met een blik van ‘duh!’)
Mijn God Tim, stel niet van die domme vragen.

TIM
Maar we deden toch voorzichtig?

SARA
Zo is mijn moeder ook geboren.

TIM
Shit.            

​Verslagen ploft Sara op de stoel tegenover Tim. Hij kijkt haar afwachtend aan, maar Sara wordt volledig in beslag genomen door de twee blauwe streepjes, haar gedachten mijlen ver weg. Je kunt een speld horen vallen in de kamer.

​SCENE 2. INT. KERK HAARLEM - MIDDAG 

EMILY, rode roos op schoot, zit op de voorste rij in een kerk. Op het altaar voor haar staat een witte doodskist met daarop een foto van een lachende oude vrouw. Er zijn maar een paar MENSEN aanwezig, allemaal op leeftijd. Ze zitten in de rij achter haar. Emily wiebelt in haar zwart satijnen jurkje onrustig heen en weer op de biezen zitting van haar stoel. Gefixeerd staart ze naar de roos. 

DOMINEE
We besluiten deze dienst met de prachtige woorden van de dichter Hans Andreus. 

​Emily schrikt op bij het horen van de naam 'Hans Andreus’ en bijt op haar lip. Terwijl de dominee het gedicht voordraagt probeert ze zich uit alle macht groot te houden.

DOMINEE(CONT’D)
Wanneer ik morgen doodga 
vertel dan aan de bomen 
hoeveel ik van je hield. 
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,    
hoeveel ik van je hield.

Bij het uitspreken van de laatste zin rollen de tranen over Emily’s wangen.​

SCENE 3. INT. WOONKAMER. HUIS SARA - MIDDAG

Sara schrikt op van de mechanische melodie van Tims computerspelletje.
                
SARA 
Ga je nou gewoon dóór met je spelletje?  

TIM kijkt op.      

TIM
Ja, nou ja, jij zegt ook niks meer dus…

SARA
O, dus ik ben degene die wat moet zeggen?!

TIM
Nee, niet persé, maar ik weet het ook even niet.

SARA
(cynisch)
Nou misschien dat je er eindelijk een knoop in laat leggen?!

TIM
Ja, dat gebeurt dus niet.

SARA
Nee, precies! Maar ik mag wel een pil halen om mijn baby te vermoorden?!

Het poppetje in het computerspelletje crasht opnieuw. Tim kijkt Sara geërgerd aan.        

TIM
Je moet niet overdrijven Saar. Het is echt nog niks, een piepklein eitje.
​
SARA
(tranen wellen op in haar ogen) 
Dat waren Boaz en Liv ook ooit hoor. 
                
TIM
(heft zijn handen in vertwijfeling) 
Ja wat wil je nou? We willen toch allebei geen derde?

Sara springt kwaad op uit haar stoel, beent naar de keuken en smijt de Predictor stick in de prullenbak.

SCENE 4. INT. KERK - MIDDAG

Met haar mouw veegt EMILY haar natte neus af. Dan voelt ze een hand op haar schouder en krijgt ze een zakdoek aangeboden. Emily snuit haar neus en werpt een dankbare blik naar achter. Dominee kijkt even naar Emily en schraapt zijn keel:

DOMINEE
Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man alleen maar een vrouw,
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

SCENE 5. INT. WOONKAMER. HUIS SARA - MIDDAG

SARA wast haar handen in de keuken en beent dan door de woonkamer naar de gang.
Tim kijkt haar verbaasd na.

TIM
Waar ga je naartoe?

Sara, nog steeds boos, antwoordt niet. Tim legt zijn iPad opzij en loopt haar achterna.

SCENE 6. INT. KERK HAARLEM. DAG

DOMINEE knikt naar het handjevol MENSEN en zegt plechtig: 

DOMINEE 
Laten we dan nu heengaan in vrede om Aletta te begeleiden naar haar laatste rustplaats op begraafplaats Akendam.

Monteverdi's Lamento della ninfa SV 163:IV. Amor wordt ingezet. ZES in het zwart geklede MANNEN komen naar voren. EMILY staat op en legt haar roos op de kist. Terwijl Monteverdi's Lamento de kerk vult, dragen de mannen de kist naar buiten, de regen in. Op haar hoge hakken loopt Emily vlak achter de kist aan naar buiten. Maar als de kist naar rechts gaat, rent Emily ineens de andere kant op.  
​
SCENE 7. INT. GANG. HUIS SARA. DAG

In de gang trekt SARA woest haar jas aan.

TIM
Nou?

SARA
Ik ga naar Emily.

TIM
Is dat echt nodig?

SARA
Ja.

TIM
Waarom doe je nou zo boos, Saar?

SARA
Omdat jij er zo makkelijk over doet.

TIM
Hoe bedoel je? Ik heb amper nog wat gezegd.

SARA
Ja precies! En wat je zei, vind ik gewoon kut. Want ìk moet maar even een pil halen, en ìk moet er na deze ellende zeker weer voor zorgen dat het niet nog een keer gebeurt! Lekker makkelijk! Jij kan ook je verantwoordelijkheid nemen en er dus een knoop in laten leggen. Dat zou wel zo eerlijk zijn!

TIM
Hoe bedoel je eerlijk?!

SARA
(legt sarcastisch haar vinger tegen haar mond)
Nou euhhhh, eens even denken... Vijftien jaar lang de pil, vier zwangerschappen, een curettage...

Tim loopt geërgerd terug de woonkamer in. Sara loopt hem achterna.

SCENE 8. INT. WOONKAMER. HUIS SARA - MIDDAG

SARA (CONT’D)
...Twee bevallingen, twee jaar lang borstvoeding…

Tim interrumpeert haar. Heft zijn hand in de lucht ten teken dat Sara haar mond moet houden.

TIM
Ga inderdaad maar naar Emily, want als je zo doet, valt er toch geen zinnig gesprek met je te voeren.

Sara kijkt hem woedend aan, grijpt haar tas die aan een verwarmingsknop hangt, loopt de kamer uit en smijt de buitendeur met een knal dicht.

SCENE 9. EXT. ROUTE DOOR HAARLEM. DAG

SARA fietst huilend door de stromende regen.

SCENE 10. EXT. GRACHTENPAND EMILY - MIDDAG

SARA belt aan bij een grachtenpand. EMILY doet open met haar jas nog aan. Haar mascara is flink uitgelopen. De twee vrouwen kijken elkaar verbaasd aan. Dan simultaan:

EMILY
Jezus Saar!

SARA
Jezus Emily!

SCENE 11. INT. WOONKAMER. HUIS EMILY - MIDDAG

SARA zit tegenover EMILY in haar woonkamer, overduidelijk een mannenhuis met een stoere industriële look, maar Emily’s vrouwelijke touch ontbreekt nergens. Er staan twee spectaculaire bossen bloemen op tafel, ze drinken thee. Naast hun mobieltjes ligt een aangebroken reep Tony Chocolonely.

EMILY
Jemig Saar, wat heftig allemaal.

SARA
Die eikel doet er zo luchtig over! Alsof het niks is...
(pauze)
Natuurlijk weet ik ook wel dat het beter is om niet een derde te nemen. Ik wil het ook echt niet. Maar het blijft een moeilijke beslissing. Liv en Boaz zijn toch ook zulke eitjes geweest? En die had ik voor geen goud willen missen. Dat geldt misschien voor deze ook.

EMILY
Maar weet je wel zeker dat je écht geen derde wil dan?

SARA
Nog een keer die hele babyfase door maken, al die gebroken nachten, aan huis gekluisterd, je aandacht over drie kinderen verdelen? Twee is al lastig genoeg... En zwanger zijn is echt geen hobby van me hoor. En dan ook nog een jaar borstvoeding, want dat heb ik bij die andere twee ook gedaan. Dus bij elkaar word je lichaam bijna twee jaar uitgewoond alsof het een hotel is!

EMILY
Maar zo lang hoef je toch ook niet...

SARA
En de extra kilo’s na Liv zijn er ook nog steeds niet af. 

Je ziet Emily denken: God die kilo’s ja!

SARA
Maar wat was er nou met jou? Er is toch niet iemand dood ofzo?
​
EMILY
(droog)
Jawel. Ik kom net van een begrafenis.

SARA
Écht? O, Jezus sorry. Van wie dan?

EMILY
Mijn oude buurvrouw.

SARA
Ik wist niet dat jij een oude buurvrouw had.
                           
EMILY
Ze zat ook al twee jaar in een verzorgingstehuis….. Ik voelde me altijd schuldig over dat mens. Toen ze hier nog woonde, ging ik nog wel eens bij haar langs want er kwam verder niemand. Maar sinds ze in het verzorgingstehuis zat, ben ik nog maar één keer langs geweest. Omdat het zo’n pokkeneind fietsen is. En nou is ze dood. 

SARA
(grapt)
Nou dan hoef je je daar ook niet meer schuldig over te voelen....

Emily grinnikt.

SARA (CONT’D)
Het is maar goed dat je niet bij ons in de straat woont, daar wonen ook een paar oude besjes. Je zou het nog druk krijgen.
(nu serieus)
Echt Em, je hebt een veel te groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik bedoel, ik vind het allemaal heel nobel van je, maar je hoeft je toch nergens schuldig over te voelen?

EMILY
Maar er was bijna niemand op de begrafenis.                

SARA
Misschien was ze wel een trol. Weet jij veel?
    
EMILY
Ze was wel fout in de oorlog.

SARA
Écht? Jemig ik ben lekker op dreef.

EMILY
Nou ja haar moeder was fout. Zij was nog een puber, dus dat kun je haar dan eigenlijk niet kwalijk nemen toch?

SARA
Nee, dat vind ik ook. 
(denkt even na) 
Maar waarom was je dan zo overstuur?

EMILY                       
Het was de eerste begrafenis na mijn moeder en het eindigde met haar favoriete gedicht. 

SARA
Ah, oké. Maar waarom ging Thomas niet mee dan?

EMILY
Die zat daar echt niet op te wachten. Het was zijn vrije weekend en hij had niks met dat mens. En we zaten natuurlijk met de jongens. Ik dacht dat 't wel zou gaan. God je had me moeten zien. Het was net dat liedje van The Sound of Music in mijn hoofd; My Favorite Things, met dat onweer. Ik zat als een neuroot ‘blije dingen, blije dingen’ te denken. Een beetje het tegenovergestelde van een man die aan gore dingen denkt. Om niet klaar te komen.

SARA
Hè?! Hoe kom je dáár nou weer op?

Emily haalt haar schouders op.

SARA
Echt, je zit bij een begrafenis en zelfs dan denk je aan sex?

EMILY
Ja erg hè! Maar je weet wat ze zeggen, een 'dirty mind is a joy forever.'

SARA
Mijn ex dacht altijd aan de sokken van Koos Postema.

EMILY
Dat meen je niet!

THOMAS (knappe, verzorgde veertiger, casual in designer spijkerbroek en V-necktruitje, het is tenslotte weekend) komt binnen met REMY (8) en JELMER (5) strak in karatepak, een speels contrast met hun lange haar en lieve uitstraling.

REMY en JELMER
Hi mam.

EMILY
Dag liefies. Was het leuk?

Jongens knikken en lopen direct op het stuk chocola af dat nog op de keukentafel ligt.

REMY
Mogen wij ook?

EMILY
Goed.
(tegen Thomas) 
Waar denk jij eigenlijk aan als je het nog even uit wil stellen?

THOMAS
Wat uit wil stellen?

EMILY
(trekt een veelbetekenend gezicht en fluistert)
Het hoogtepunt.

Thomas kijkt geërgerd naar Emily en duwt Remy snel de kamer uit. Zonder te antwoorden loopt hij achter de jongens aan de trap op.

EMILY
(tegen Sara, Thomas is al buiten gehoor afstand)
Én? Hoe was de begrafenis? Fijn dat ie ‘t even vraagt….

SARA
Ja, als jij direct over zijn hoogtepunt begint. Maar je hebt het dus niet droog gehouden?

EMILY
Dat kun je wel zeggen ja. Ze zullen wel gedacht hebben, wie is dat in godsnaam? Ik ben zo klaar met dat depressieve gedoe. Het is verdorie al drie jaar geleden, maar ik ben er nog niet. Klaarblijkelijk.

SARA
Vind ik niet zo raar hoor. 't Is toch je moeder.

EMILY
Ja oké, maar ik wil zo graag weer mezelf zijn; ik was gewoon... (zucht diep) altijd blij.

SARA
(kijkt Emily verbaasd aan)​
Nou, ik vind je nog steeds de meest positieve vrouw die ik ken. Misschien maar beter dat ik je toen nog niet kende. 

EMILY
Hoezo?

SARA                       
Ik ben eigenlijk een beetje allergisch voor al te optimistische mensen. Die geloof ik gewoon niet.
                     
EMILY
Is ‘t tenminste nog ergens goed voor dat ze dood is. Nou, dingetje... van yoga zal wel trots op me zijn. Die roept toch altijd dat je niet weg moet lopen voor verdriet.

Het mobieltje dat op tafel ligt, geeft een piepje. Sara kijkt erop, schrikt en staat meteen op.

SARA
Sorry, ik moet gaan, moet nog naar een verjaardag. 

Sara staat gehaast op en loopt naar de gang. Emily volgt haar. 

SCENE 12. GANG. HUIS EMILY - MIDDAG
​
SARA trekt haar jas aan. EMILY opent alvast de buitendeur om haar uit te laten. 

EMILY
(sarcastisch)
Een verjaardag? Gezellig Saar. (licht bezorgd) Trek je dat?

SARA
(trekt haar schouders op)
Het is mijn vader en alleen mijn broer komt met de kinderen. Geen huis vol bezoek ofzo.

Sara stapt naar buiten, loopt naar haar fiets die voor het raam staat en haalt hem van het slot.

EMILY
(vanuit de deuropening)
Saar, geef je jezelf wel de tijd om goed na te denken?

SARA
(knikt naar haar fiets met de lege kinderzitjes)
Alleen dit al hè... Hoe denk je dat ik drie kinderen moet vervoeren? Dan moet ik toch echt aan de bakfiets en dát kost een hoop geld. En in huis is er ook geen plek.

EMILY
Die hoeft toch niet in huis?

SARA
De baby niet?

EMILY
O, ik dacht dat je het nog over de bakfiets had.

SARA
(in gedachten verzonken)
Nee, maar het is nu al zo krap. Ik heb continu het gevoel dat ik in een kinderdagverblijf woon. Overal speelgoed. Ik word knettergek van al die zooi.

EMILY
Maar als er nou wel genoeg ruimte en geld was, wat dan?
​
SARA
Ik weet ‘t niet. Er zijn al spanningen genoeg zonder baby. Maar nu moet ik echt gaan Em. Zie je bij yoga. 

Sara werpt Emily een luchtzoen toe en fietst weg.