Twee streepjes

Achter het script
Hier lees je wat Sara denkt in scene 1

Ik voel dat hij naar me kijkt, maar ik weet even niks zinnigs te zeggen. Een aantal jaar terug sprong ik een gat in de lucht bij het zien van die twee streepjes. Nu kan ik wel janken. Ik wil dit gewoon niet! We hebben net alle babyspullen weggegeven. En waar gaat hij slapen?

Hij? Kennelijk ga ik er al vanuit dat het een jongetje wordt... Ja, zo voelt het wel denk ik, als een jongetje. En ik had het bij allebei goed gevoeld... Zou wel leuk zijn, een tweede Boaz. Dat zal Liv geweldig vinden. Lekker moederen over een levende babypop. Dat is ook heerlijk. Het is ook vooral genieten tijdens die babytijd...... Alhoewel, dat is eigenlijk ook alleen maar achteraf gelul. Destijds vond ik het al héél ingewikkeld om mijn aandacht te verdelen tussen Boaz en de katten. En toen Liv kwam, dacht ik helemaal dat ik gek werd. Dus hoe dat nu zou gaan.... Dat eindigt alleen maar in pure frustratie bij alle gezinsleden en nog meer schuldgevoelens. Dat laatste geldt alleen voor mij natuurlijk, want Tim heeft uiteraard nergens last van.

Ja, Tim? Zou onze relatie een derde overleven? We rollen nu al van de ene relatiecrisis in de andere. En dan zeker weer die gebroken nachten en het gesteggel over wie eruit moet. Wat als deze weer net zo aan me hangt als Liv, daar wordt Tim niet vrolijk van. En ik word ook niet vriendelijker van weer een jaar borstvoeding, borstontstekingen en rondrazende hormonen waardoor ik... wat?! Dat ga je niet menen! Gaat hij nou gewoon door met dat rotspelletje?


​