Ze leefden nog lang en ….

Achter het script: lees wat Sara denkt in scene 29

'Geen pijl op te trekken die gast! Meent hij dit nou? Eerst moeilijk doen over een tweede en nu opeens open staan voor een derde? Tijdje terug stonden we nog op het punt uit elkaar te gaan. Wat zei hij ook alweer? O ja, "jij wilt cement, maar dat kan ik je niet geven want niks in mij is van cement. Het is allemaal los zand." Daarom kan hij me ook nooit met zekerheid zeggen dat hij met mij oud wilt worden, want wie weet hoe hij er volgende week over denkt…. Het doet pijn om dat te horen. 

Zulke uitspraken zijn me overigens niet vreemd. Daardoor schiet ik in ieder geval niet meer in een oncontroleerbare paniekaanval. Er waren wel meer vriendjes die alle opties open lieten, behalve die van eeuwige trouw. Ik begon me daardoor zelfs af te vragen of ik misschien te saai was om het een heel leven mee uit te houden. Achteraf denk ik dat het gewoon bedoeld was om mijn idee van de romantische liefde iets bij te schaven. Ik ging altijd uit van de prins op het witte paard én ze leefden nog lang en gelukkig. Allemaal de schuld van Disney natuurlijk. Hij had er beter van kunnen maken ‘en ze leefden samen zo lang het leuk bleef.’ Of klink ik nu iets te verbitterd? Nee toch? Dat lang en gelukkig is toch compleet achterhaald? Een paar uitzonderingen daargelaten misschien. Maar zelfs Emily en Thomas moeten ervoor vechten. Niet zo hard als ik, maar toch. Ik vraag me inmiddels wel eens af of het toch niet gewoon de aard van de mens is zo nu en dan te wisselen van uitzicht.

Want, weet je, er zijn ook vriendjes geweest die juist wel voor altijd bij me wilden blijven. En dat benauwde me enorm. Een goede vriendin had dat eerder in de gaten dan ikzelf. Toen ik met mijn hoofd in de wolken liep omdat ik een ware Prins te pakken had, zei ze: ‘Saar, jij kan er toch niet tegen als iemand er voor de volle 100% voor gaat? Dat vind je veel te zoet.’ ‘Hoe kom je daar nou bij?’ was mijn verbaasde reactie. Maar ze had gelijk. Ik weet nog dat ik op het strand zat met mijn Prins en we het over de toekomst hadden. Hij zag ons samen oud worden. Ik schrok me kapot. ‘Dat is wel héél lang hè’ zei ik, terwijl ik probeerde neutraal te klinken. In gedachten zag ik mezelf keihard de andere kant op sprinten.

Uiteindelijk strandde die relatie toen ik verliefd werd op Tim. En vanaf het begin wist ik: deze relatie wordt geen ‘walk in the park’. En toch ging ik ervoor en zei tegen mijn ouders: ‘ook als jullie hem niet zien zitten, ga ik met hem door. Dus jullie zullen hem moeten accepteren.’ Dat was voor mijn ouders best een dingetje want ze waren helemaal gek op mijn ex-vriend. Iemand die naadloos aansloot bij mijn ouders’ idee van een lieve partner. Tim was… anders.

Dat is waarschijnlijk ook wat me in hem aantrekt. Dat vrije, die andere manier van denken. Zijn eerlijkheid. Hij daagt me uit om uit mijn comfortzone te komen. Het is soms om knettergek van te worden, maar ik denk wel dat het ergens goed voor is. Anders zou ik half slapend door het leven gaan. Niet dat ik nu continu wakker ben, maar in ieder geval word ik zo nu en dan flink wakker geschud. Niet alleen door Tim trouwens. Ik omring me graag met mensen van wie ik wat kan leren. Het zorgt er voor dat ik mezelf steeds opnieuw moet uitvinden. Een uitdaging die ik kennelijk graag opzoek. Want ik denk dat je groeit wanneer je open staat voor mensen die anders in het leven staan dan jij. Het helpt je na te denken over wie jij bent en hoe jij erin staat. Zorgt ervoor dat je de beste versie van jezelf kunt worden. En dat is een van mijn doelen in dit leven. Inmiddels weet ik dat ik niet saai ben. Er valt ook genoeg van mij te leren. En ondanks alles wenst het kleine romantische meisje in mij stiekem toch dat happy end voor Tim en mij. Waarin we samen met onze kinderen op een paard  (lekker krap) en ik in een prachtige bruidsjurk een adembenemende zonsopgang tegemoet rijden…

We zullen zien.

---