Wedden op het verkeerde paard ...

Achter het script: lees wat Sara denkt bij scène 43

‘Nou, dat ging goed! Waarom laat ik me toch altijd zo van mijn stuk brengen? Was ik maar wat ad remmer, dan had ik de bal gewoon terug gekaatst: ‘Het was even zoeken inderdaad. Aan de andere kant had het geholpen als jullie wat beter hadden gecommuniceerd wat die toon precies moest zijn. Hè?’ En dan zo’n vette knipoog erbij zodat het net een grapje lijkt, maar ondertussen.

Nee, niks van dat al, ik klap gewoon dicht. In dit geval wil ik té graag in de smaak vallen zodat ik mag blijven. Want ik hoop er mijn droombaan te bemachtigen. Alhoewel ik niet eens zeker weet hoe die er precies uit ziet. Maar na twee jaar van werkloosheid wil ik dit zó ontzettend graag! Ik weet nog dat Harry tijdens de allereerste meeting zei: ‘Jullie zijn allemaal aangenomen!’ Ik kon hem wel zoenen! Niet gedaan hoor. Maar werkloos zijn gaat je nou eenmaal niet in de koude kleren zitten. Na tig afwijzingen ging ik echt aan mezelf twijfelen. Nou is daar bij mij niet zo héél veel voor nodig, maar ook de meest zelfverzekerde persoon krabt zich achter zijn oren na de 100e ‘Bedankt voor de interesse, maar …’

Vlak voordat ik bij Koters aan de slag kon, stond ik zo ongeveer op het punt in de supermarkt te gaan werken. Aangezien de Albert Heijn vlakbij is, leek dat me nog best een optie. Bovendien zou ik dan toch ìets van carrière gemaakt hebben. Als 16-jarige werkte ik bij de Deen (supermarkt) dus de Albert Heijn is zeker één treetje hoger. Je kon via hun site solliciteren. Bij het vakje  ‘Ik ben een’ kon je kiezen voor: Scholier, Student, (Young) Professional. Hmmm, wat verstaan ze onder een young professional? Young ben ik niet meer. Professional dan? Ben je dat met een paar jaar werkervaring als kassière? En maakt het uit dat dat meer dan twintig jaar geleden was? Lijkt me niet, het scannen van boodschappen verleer je net zo min als fietsen. Braaf had ik alles ingevuld en ik stond op het punt het formulier online te verzenden, toen ik ‘ping’ een mailtje van Tim binnen kreeg, dat ik contact moest opnemen met Harry, want hij zocht tekstschrijvers. Ja hallo, we leven niet in een Hollywoodfilm! Nee, in werkelijkheid won mijn ego het gewoon: ‘Ik in een supermarkt?! Heb ik daarvoor gestudeerd?! Ben je gek geworden. Een beetje in jezelf blijven geloven Saar!’ Dus ik gaf mezelf nog een paar weken de kans iets anders te vinden.

In plaats van actief naar betaald werk te zoeken, vatte ik in die weken het plan op een documentaire te maken over werkloosheid. Want waarom van de nood geen deugd maken? Ik wilde daarmee de werklozen een gezicht geven. Samen met al die duizenden anderen, was ik niet meer dan een cijfer in het Achtuurjournaal. En statistieken zeggen me niks. Daar word ik niet warm of koud van. Ik wilde laten zien wat voor effect werkloos zijn op een mens heeft. Ik had het helemaal uitgedacht en ging langs bij de productiemaatschappij waar ik stage had gelopen. Ik besprak het idee en hun advies was gewoon te beginnen. Ik mocht zelfs hun apparatuur lenen. Wauw!  Als ik ook hun lef had kunnen lenen, was ik er misschien ook daadwerkelijk aan begonnen.

En toen kwam dan toch die ‘ping’ en kon ik bij Koters&Co aan de slag. Ik was helemaal happy. Mode is altijd al mijn ding geweest en oké dit is dan wel kindermode en ik krijg er nog niet veel voor betaald. Maar mijn andere freelance klus (toevallig genoeg kreeg ik twee kansen tegelijkertijd) levert gelukkig wel geld op. Dus dit valt gewoon onder de noemer investeren. Maar waarom bekruipt mij dan toch het gevoel dat ik op het verkeerde paard wed? De ene na de andere collega hijst de zeilen. Op naar andere oorden. Ik ben nog een van de weinigen van de oude garde aan boord. Maar ja, ik ben nou eenmaal een soort pitbull op het moment dat ik denk beet te hebben. Ik laat niet zo snel los. Als ik ergens voor ga, dan ga ik er voor de volle 100% voor. En mocht het toch niks worden dan heb ik er in ieder geval Emily aan overgehouden.

---