Spiegeltje, spiegeltje...

Achter het script: lees wat Sara denkt in scene 22 

Hè, daar ga ik alweer. Waarom reageer ik nou zo venijnig. Wat zei Emily nou laatst? Iets uit een boek… O ja: ‘het ventileren van woede is één van de slechtste manieren om het tot bedaren te brengen. Het maakt je alleen nog bozer.’ Maar wat moet je dan met je boosheid? Als je het niet mag ventileren, slaat het toch naar binnen? Daar ben ik het levende bewijs van. Dat zal Tim volmondig beamen. Ik spaar. Geen geld helaas, maar boosheid. Tot ik het niet meer houd en als een soort Vesuvius uitbarst. Alle boosheid spat er in een keer uit. Ik schreeuw, tier en ben niet voor rede vatbaar. Net een kind eigenlijk, ik sla alleen niet. En afhankelijk van wie er tegenover me staat, voel ik me daarna heel schuldig (de kinderen) of opgelucht (Tim). Maar ik ben niet trots op mezelf.​

Heb ik daarom zo’n moeite met Boaz’ opvliegendheid? Waar ik misschien een paar keer per jaar uitbarst - oké sinds ik kinderen heb misschien iets vaker - is Boaz een zeer actieve vulkaan. Sterker, het gebeurt elke dag wel een paar keer. En ik vind het vreselijk! Kan er totaal niet mee omgaan. Van binnen begin ik te koken, want van zo’n plotselinge eruptie van lawaai en woede krijg ik spontaan Gilles de La Tourette. Enige verschil is dat ik niet hardop scheld, want ik probeer mezelf uit alle macht onder controle te houden. Om dat te bereiken, moet de bron van mijn ongemak dan ook zo snel mogelijk zijn mond houden. Dus meestal zeg ik zwaar geïrriteerd dat hij moet stoppen met schreeuwen of anders maar naar zijn kamer moet gaan. Daarmee maak ik alles alleen maar erger want ik luister niet naar de reden van zijn boosheid (meestal zijn zusje) en beland ik toch in een schreeuwende discussie met een kind! Resultaat: hij verdwijnt huilend en stampend naar boven en ik voel me schuldig. Ik ben tenslotte toch de controle kwijtgeraakt over de situatie. Hmm, zou dat hier het sleutelwoord zijn? Ik ben iemand die altijd alles en vooral ook zichzelf onder controle wilt houden. Alleen lukt dat dus niet in alle situaties. En dat vind ik een zwaktebod. Dus als een ander zich compleet laat gaan, vind ik dat ook zwak. En in het geval van Boaz bovendien een aanslag op mijn gehoor. Maar ja, het is een kind. Hij moet nog een heleboel leren. Onder andere van mij.

​Maar soms heb ik het gevoel dat hij mij meer leert dan ik hem. Per slot van rekening houden kinderen je als geen ander een spiegel voor. Zou het zo kunnen zijn dat Boaz vaak zo heftig reageert omdát ik altijd de controle probeer te houden? Is het eigenlijk wel zo erg om af en toe de teugels los te laten... of ze in ieder geval wat te laten vieren… Of gaat het erom dat ik op tijd moet leren aanvoelen wanneer mensen over mijn grenzen heen gaan, zodat ik mijn eigen uitbarstingen voor kan blijven... Ik ben er nog niet uit. Voor nu, reageer ik in ieder geval even niet op Boaz’ boosheid. Geen tijd, geen zin. Anders komen we nooit op school.