OestroGeen aub!

Achter het script: lees wat Sara denkt bij scène 51

Die verdomde hormonen ook altijd! Nog een reden om niet wéér zwanger te willen zijn. Een keer in de maand een rit in die verrekte achtbaan, vind ik al te veel. Laat staan negen maanden. Die man biedt me meer werk aan en ik ga zitten janken. Doe even normaal zeg!

Ik opende vanmorgen mijn ogen, op commando van de wekker en toen wist ik onmiddellijk hoe laat het was. Bedtijd! Eigenlijk geloof ik niet in een menselijke gedaante als schepper, maar vandaag houd ik het er op dat het een man moet zijn geweest. Een man die niet van vrouwen houdt om precies te zijn. Want waarom zou hij ons anders hebben begiftigd of liever vergiftigd met het hormoon oestrogeen? Was het een vrouw, dan had ze begrepen dat we weliswaar niet zonder kunnen (anders zien we er bij geboorte al uit als een oud vrouwtje), maar had ze ons tegelijkertijd een anti-gif mee gegeven. Gewoon uit empathie.

Maar nee, de ‘schepper’ vermaakt zich kostelijk met mij op een dag als vandaag. Want van een afstandje is het vast ontzettend geestig wanneer ik pisnijdig word als mijn cracker breekt en omgekeerd! voorzien van een dikke laag pindakaas op de grond valt. Of wanneer ik tegen mijn kinderen snauw dat ze door moeten eten, terwijl de bedoelde boterhammen nog op het aanrecht liggen omdat de bordjes in de vaatwasser stonden. Die na die constatering natuurlijk meteen moest worden uitgeruimd, waardoor ik mijn hongerige schatjes weer compleet vergat.
En o, o wat een dijenkletser als ik in mijn nakie naar beneden loop om een onderbroek uit de droger te vissen en ik in volle glorie te bewonderen ben voor de buurman die me nog net ziet terugdeinzen in de gang. En hij knikt ongetwijfeld afkeurend wanneer ik Tim vervolgens de volle laag geef want: ‘Hoe haal je het in je stomme kop om de gordijnen op dit tijdstip al open te doen?!!’

Laatst had ik het met Tim over hormonen. Het was zo’n regenachtige waterkoude zondag waardoor niemand zin had om naar buiten te gaan. Binnenin mij - ergens in mijn maagstreek - sprintte een absurd fitte hamster in zijn molentje rond alsof hij de marathon van New York wilde winnen. Daardoor voelde ik me net opgejaagd wild en was ik zo gespannen als een snaar. Bij elke vorm van geluid begon ik te trillen als een juffershondje. Nou is dit sowieso geen pretje, maar met twee kleine kinderen in huis die elkaar uit verveling continu in de haren vliegen… Nou ja, je begrijpt hoe die zondag eruit zag. Omdat ik hoopte op wat medeleven, vertelde ik Tim hoe ik me voelde. Hij vond het maar een slap excuus: ‘Mannen hebben net zo goed last van hormonen. Jullie gebruiken het alleen als excuus voor jullie gebits en gesnauw, zo van: “Ja sorry, ik moet ongesteld worden dus ik kan er écht niks aan doen.” Tja, mannen en empathie, het is helaas een zeldzame combinatie. Ik legde uit dat ik het juist niet als excuus gebruik, maar als verklaring voor mijn idiote en soms regelrechte a-sociale gedrag. Want wanneer ik een koptelefoon opzet als ik last heb van de kinderen, voel ik me toch wat ontaard. Onzin natuurlijk, maar zo voel ik dat gewoon. Hij wuifde het lachend weg: ‘Ja precies, excuses, excuses.’ Ik droop af met mijn staart tussen de benen en een koptelefoon op mijn hoofd.

Enige pluspuntje aan die hormonen is mijn zin in seks. Precies één dag in de maand ben ik in de stemming. Zo erg, dat ik in staat ben de postbode te bespringen. Het heeft alles te maken met - sorry heren - de ovulatie. Hoe dan ook zou het die ene dag feest kunnen zijn in bed. Ware het niet dat de timing vaak ronduit belabberd is: want ‘s morgens op een schooldag dus geen tijd voor een uitgebreide vrijpartij. En ik het niet heel opwindend weet te brengen: ‘Ja sorry hoor, het moet gewoon even. Het zijn mijn hormonen.’ Grappige is wel dat ik hem dan nooit hoor over ‘excuses, excuses’.  

Ik kan natuurlijk nog wel even doorgaan over het wel maar toch echt voornamelijk wee van vrouwelijke hormonen, maar dat is helemaal niet mijn bedoeling. Ik wilde gewoon even een potje klagen. Dat mag toch ook wel eens? Of is klagen not done? Het is namelijk best frappant dat wanneer ik zo af en toe een klaagzang de ether in slinger, ik meteen word bedolven onder - goed bedoeld - positivisme. Alsof klagen een ziekte is waarvan je genezen moet worden. Terwijl zo nu en dan je hart luchten mijns inziens juist nodig is om gezond te blijven. Alhoewel, na het lezen van het artikel The Science of Happiness ben ik daar toch niet meer zo zeker van.. Dus mijn excuses voor dit potje geklaag. Volgende week een zonnig stukje...

---