Een garnalenleven

Achter het script: lees wat Sara denkt in scene 48 van aflevering 2
​
‘Als de rups blijft zeggen: zo ben ik nou eenmaal, wordt hij nooit een vlinder.’ Een tegeltjeswijsheid die ik boven mijn bed ga hangen. Maar wat als je van een rups in een nachtvlinder bent veranderd? Kun je dan nog transformeren naar een bontgekleurd exemplaar?

Ik denk het wel. Daarom ga ik graag om met mensen die kwaliteiten en eigenschappen hebben die ik zelf ontbeer, maar wel zou willen hebben. Emily is daar een mooi voorbeeld van. Haar vermogen van het leven te genieten, is een kleur die ik mij graag eigen maak. Dat gaat alleen niet zo makkelijk als ik hoopte. Mijn onverschillige, pessimistische houding is verworden tot een kunstje dat ik zo vaak heb opgevoerd dat ik het blind kan. Als een straalkacheltje waar ik mijn teleurstellingen aan warm.

In groep drie werd ik een tijdje gepest. Er was één meisje dat het voor elkaar kreeg de hele klas op te stoken. Regelmatig werd er achter mijn rug, maar ook gewoon recht in mijn gezicht gezegd dat ik dik en lelijk was. Bijzonder, want dat was ik helemaal niet. Om niet de pijn van die afwijzing te hoeven voelen, hulde ik mezelf in een deken van onverschilligheid: ‘Wat maakt het uit dat jullie zo naar doen, ik vind jullie toch stom.’ Ik denk dat deze houding er voor zorgde dat het pesten redelijk snel ophield. Het leek geen effect te hebben en dan is pesten lang zo leuk niet meer. De rest van mijn basisschooltijd had ik het best naar mijn zin.

Op de middelbare school kwam ik weer bij de verkeerde in de klas. Ook daar werd het anti-Sara vuurtje hoog opgestookt. En ook hier waren het vooral de meiden die zich daar aan warmden. Wat ik precies verkeerd deed, geen idee, maar dat ik niet voldeed aan de ongeschreven wetten werd onder meer duidelijk tijdens een gymles. De aanstichtster moest een kunstje aan de ringen doen en de juf vroeg mij haar even te helpen. ‘Neeeeeeeeee, niet Sara, die mag me écht niet aanraken!’ klonk het door de hele zaal. Getroffen trok ik mijn schouders op en dacht heel hard: ‘Die is gek! En met gekken wil ik niks te maken hebben.’ Alle andere voorvallen onderging ik ook met mijn hoofd tussen mijn schouders.

Toch heeft dat pesten, ondanks mijn onverschilligheid wel wat gedaan met mijn zelfbeeld. Tot de dag van vandaag denk ik diep van binnen dat ik inderdaad lelijk en dik ben. Dat ik niet de moeite waard ben. Een gedachte die zo nu en dan zo overheersend kan worden dat ik mezelf verlies in neerslachtigheid. Wat zou het leven simpel zijn als ik een garnaal was geweest, denk ik dan. Nergens over hoeven nadenken, laat staan mijn hoofd over breken. Nooit verdrietig, geïrriteerd, boos of moe. Niet geplaagd worden door angsten of verlangens. Gewoon go with the flow.

Maar puntje bij paaltje lijkt dat me eigenlijk ontzettend saai. Want maken al die zaken die onze zintuigen en emoties voeden het leven niet juíst de moeite waard? De surpriseparty op de dag dat ik 40 werd, de geur van een brandende open haard als ik door de kou naar huis fiets, het getoeter van de stoomboot die door het Spaarne glijdt, het allereerste ijsje van Tremonti in april, mijn kinderen die de slappe lach hebben om niks, het zoete gezichtje van een nog slapende Liv vlakbij het mijne als ik ‘s ochtends wakker word. En, de lichtheid die ik ervaar juist na zo'n neerslachtige periode. Allemaal ervaringen die ik voor geen goud zou willen missen. En het mooie is, voor al deze dingen hoef je niks te kunnen, te willen of te doen. Het is namelijk altijd en overal om je heen. Je moet het alleen zien.

Dus weg met die onverschilligheid! Die maakt me hartstikke blind. Ik ben er klaar mee. Het heeft me in het verleden misschien beschermd, maar door de bank genomen zit het me gewoon in de weg. Belet het me te genieten. Te leven. Een koekje smaakt veel lekkerder na een spruitje. Dat weet die garnaal niet, maar ik wel. 

---