 Achter het script: lees wat Sara denkt bij scène 43
‘Nou, dat ging goed! Waarom laat ik me toch altijd zo van mijn stuk brengen? Was ik maar wat ad remmer, dan had ik de bal gewoon terug gekaatst: ‘Het was even zoeken inderdaad. Aan de andere kant had het geholpen als jullie wat beter hadden gecommuniceerd wat die toon precies moest zijn. Hè?’ En dan zo’n vette knipoog erbij zodat het net een grapje lijkt, maar ondertussen. Nee, niks van dat al, ik klap gewoon dicht. In dit geval wil ik té graag in de smaak vallen zodat ik mag blijven. Want ik hoop er mijn droombaan te bemachtigen. Alhoewel ik niet eens zeker weet hoe die er precies uit ziet. Maar na twee jaar van werkloosheid wil ik dit zó ontzettend graag! Ik weet nog dat Harry tijdens de allereerste meeting zei: ‘Jullie zijn allemaal aangenomen!’ Ik kon hem wel zoenen! Niet gedaan hoor. Maar werkloos zijn gaat je nou eenmaal niet in de koude kleren zitten. Na tig afwijzingen ging ik echt aan mezelf twijfelen. Nou is daar bij mij niet zo héél veel voor nodig, maar ook de meest zelfverzekerde persoon krabt zich achter zijn oren na de 100e ‘Bedankt voor de interesse, maar …’ Vlak voordat ik bij Koters aan de slag kon, stond ik zo ongeveer op het punt in de supermarkt te gaan werken. Aangezien de Albert Heijn vlakbij is, leek dat me nog best een optie. Bovendien zou ik dan toch ìets van carrière gemaakt hebben. Als 16-jarige werkte ik bij de Deen (supermarkt) dus de Albert Heijn is zeker één treetje hoger. Je kon via hun site solliciteren. Bij het vakje ‘Ik ben een’ kon je kiezen voor: Scholier, Student, (Young) Professional. Hmmm, wat verstaan ze onder een young professional? Young ben ik niet meer. Professional dan? Ben je dat met een paar jaar werkervaring als kassière? En maakt het uit dat dat meer dan twintig jaar geleden was? Lijkt me niet, het scannen van boodschappen verleer je net zo min als fietsen. Braaf had ik alles ingevuld en ik stond op het punt het formulier online te verzenden, toen ik ‘ping’ een mailtje van Tim binnen kreeg, dat ik contact moest opnemen met Harry, want hij zocht tekstschrijvers. Ja hallo, we leven niet in een Hollywoodfilm! Nee, in werkelijkheid won mijn ego het gewoon: ‘Ik in een supermarkt?! Heb ik daarvoor gestudeerd?! Ben je gek geworden. Een beetje in jezelf blijven geloven Saar!’ Dus ik gaf mezelf nog een paar weken de kans iets anders te vinden. In plaats van actief naar betaald werk te zoeken, vatte ik in die weken het plan op een documentaire te maken over werkloosheid. Want waarom van de nood geen deugd maken? Ik wilde daarmee de werklozen een gezicht geven. Samen met al die duizenden anderen, was ik niet meer dan een cijfer in het Achtuurjournaal. En statistieken zeggen me niks. Daar word ik niet warm of koud van. Ik wilde laten zien wat voor effect werkloos zijn op een mens heeft. Ik had het helemaal uitgedacht en ging langs bij de productiemaatschappij waar ik stage had gelopen. Ik besprak het idee en hun advies was gewoon te beginnen. Ik mocht zelfs hun apparatuur lenen. Wauw! Als ik ook hun lef had kunnen lenen, was ik er misschien ook daadwerkelijk aan begonnen. En toen kwam dan toch die ‘ping’ en kon ik bij Koters&Co aan de slag. Ik was helemaal happy. Mode is altijd al mijn ding geweest en oké dit is dan wel kindermode en ik krijg er nog niet veel voor betaald. Maar mijn andere freelance klus (toevallig genoeg kreeg ik twee kansen tegelijkertijd) levert gelukkig wel geld op. Dus dit valt gewoon onder de noemer investeren. Maar waarom bekruipt mij dan toch het gevoel dat ik op het verkeerde paard wed? De ene na de andere collega hijst de zeilen. Op naar andere oorden. Ik ben nog een van de weinigen van de oude garde aan boord. Maar ja, ik ben nou eenmaal een soort pitbull op het moment dat ik denk beet te hebben. Ik laat niet zo snel los. Als ik ergens voor ga, dan ga ik er voor de volle 100% voor. En mocht het toch niks worden dan heb ik er in ieder geval Emily aan overgehouden. Achter het script: lees wat Sara denkt in scene 29  'Geen pijl op te trekken die gast! Meent hij dit nou? Eerst moeilijk doen over een tweede en nu opeens open staan voor een derde? Tijdje terug stonden we nog op het punt uit elkaar te gaan. Wat zei hij ook alweer? O ja, "jij wilt cement, maar dat kan ik je niet geven want niks in mij is van cement. Het is allemaal los zand." Daarom kan hij me ook nooit met zekerheid zeggen dat hij met mij oud wilt worden, want wie weet hoe hij er volgende week over denkt…. Het doet pijn om dat te horen.
Zulke uitspraken zijn me overigens niet vreemd. Daardoor schiet ik in ieder geval niet meer in een oncontroleerbare paniekaanval. Er waren wel meer vriendjes die alle opties open lieten, behalve die van eeuwige trouw. Ik begon me daardoor zelfs af te vragen of ik misschien te saai was om het een heel leven mee uit te houden. Achteraf denk ik dat het gewoon bedoeld was om mijn idee van de romantische liefde iets bij te schaven. Ik ging altijd uit van de prins op het witte paard én ze leefden nog lang en gelukkig. Allemaal de schuld van Disney natuurlijk. Hij had er beter van kunnen maken ‘en ze leefden samen zo lang het leuk bleef.’ Of klink ik nu iets te verbitterd? Nee toch? Dat lang en gelukkig is toch compleet achterhaald? Een paar uitzonderingen daargelaten misschien. Maar zelfs Emily en Thomas moeten ervoor vechten. Niet zo hard als ik, maar toch. Ik vraag me inmiddels wel eens af of het toch niet gewoon de aard van de mens is zo nu en dan te wisselen van uitzicht. Want, weet je, er zijn ook vriendjes geweest die juist wel voor altijd bij me wilden blijven. En dat benauwde me enorm. Een goede vriendin had dat eerder in de gaten dan ikzelf. Toen ik met mijn hoofd in de wolken liep omdat ik een ware Prins te pakken had, zei ze: ‘Saar, jij kan er toch niet tegen als iemand er voor de volle 100% voor gaat? Dat vind je veel te zoet.’ ‘Hoe kom je daar nou bij?’ was mijn verbaasde reactie. Maar ze had gelijk. Ik weet nog dat ik op het strand zat met mijn Prins en we het over de toekomst hadden. Hij zag ons samen oud worden. Ik schrok me kapot. ‘Dat is wel héél lang hè’ zei ik, terwijl ik probeerde neutraal te klinken. In gedachten zag ik mezelf keihard de andere kant op sprinten. Uiteindelijk strandde die relatie toen ik verliefd werd op Tim. En vanaf het begin wist ik: deze relatie wordt geen ‘walk in the park’. En toch ging ik ervoor en zei tegen mijn ouders: ‘ook als jullie hem niet zien zitten, ga ik met hem door. Dus jullie zullen hem moeten accepteren.’ Dat was voor mijn ouders best een dingetje want ze waren helemaal gek op mijn ex-vriend. Iemand die naadloos aansloot bij mijn ouders’ idee van een lieve partner. Tim was… anders. Dat is waarschijnlijk ook wat me in hem aantrekt. Dat vrije, die andere manier van denken. Zijn eerlijkheid. Hij daagt me uit om uit mijn comfortzone te komen. Het is soms om knettergek van te worden, maar ik denk wel dat het ergens goed voor is. Anders zou ik half slapend door het leven gaan. Niet dat ik nu continu wakker ben, maar in ieder geval word ik zo nu en dan flink wakker geschud. Niet alleen door Tim trouwens. Ik omring me graag met mensen van wie ik wat kan leren. Het zorgt er voor dat ik mezelf steeds opnieuw moet uitvinden. Een uitdaging die ik kennelijk graag opzoek. Want ik denk dat je groeit wanneer je open staat voor mensen die anders in het leven staan dan jij. Het helpt je na te denken over wie jij bent en hoe jij erin staat. Zorgt ervoor dat je de beste versie van jezelf kunt worden. En dat is een van mijn doelen in dit leven. Inmiddels weet ik dat ik niet saai ben. Er valt ook genoeg van mij te leren. En ondanks alles wenst het kleine romantische meisje in mij stiekem toch dat happy end voor Tim en mij. Waarin we samen met onze kinderen op een paard (lekker krap) en ik in een prachtige bruidsjurk een adembenemende zonsopgang tegemoet rijden… We zullen zien. |
Sara
Freelance tekstschrijver, moeder van Boaz en Liv, woont samen met Tim, haar vriend. Leeft het leven alsof het een generale repetitie is. Langzaam beseft ze dat het nu of nooit is. Heeft ze het lef om eindelijk te doen wat ze altijd al wilde? Archieven
December 2019
Eerdere blogs
Alles
Wil je ons volgen?Of ontvang tweewekelijks een update via Facebook
|
RSS-feed